Het was jouw idee om pleeggezin te worden Louise. Hoe kwam je op dit idee en hoe heb je dit thuis aangekaart?
Louise: “Thuis wilden we al sinds lange tijd een hond, maar we kregen het idee niet verkocht omdat onze mama een beetje schrik had van honden. Toch bleef ik erover nadenken. Als kind kwam ooit een geleidehondgebruiker een infosessie geven op school en dat is me altijd bijgebleven. Mijn zus en ik bedachten vervolgens samen een plan: we stelden een researchdossier samen met allerlei info over pleegouder worden van een geleidehond in opleiding. Volledig gedocumenteerd gingen we na een tijdje naar onze mama. Zij zag dat we heel erg ons best hadden gedaan en ze schreef ons als gezin in voor een infosessie.”
Niet veel later kwam kleine pup Hutch naar jullie. Wat heeft jullie overtuigd?
Mama Anne: “Voor mij was het heel belangrijk dat als we een hond zouden nemen, dat deze dan goed zou worden opgevoed. Daar kruipt veel werk in en ik had schrik dat iedereen dat thuis wat onderschatte. Wijzelf hadden namelijk geen enkele ervaring met honden. Toen ik hoorde hoeveel intensieve begeleiding je zou krijgen van BCG, wist ik dat we hier veel uit zouden leren en zag ik het als een heel goede oefening.”
Toch is Hutch een speciale hond, jullie leiden hem namelijk op voor iemand anders.
Louise: “Klopt en ook dit vonden wij als gezin een extra pluspunt. Je weet dat je er iemand ontzettend mee gaat helpen. Het doel is vanaf het begin voor ons altijd heel duidelijk geweest. En we zijn natuurlijk heel erg nieuwsgierig of Hutch het uiteindelijk ook zal halen.”
Mama Anne: “Het feit dat het een geleidehond is en geen gewone pup, is eigenlijk een win- win situatie. Louise draagt binnen ons gezin het grootste engagement. Ze leert via Hutch om verantwoordelijkheid te nemen, zowel op vlak van trainingen als op het vlak van organiseren van haar leven. Ik herleg mijn grenzen, want ik ben wat bang van honden. En op lange termijn veranderen we hiermee hopelijk iemand zijn leven.”
Heeft een jonge pup in huis jullie leven echt zoveel veranderd?
Louise: “We hadden het in het begin toch een beetje onderschat, vooral omdat we geen idee hadden van wat het zou betekenen. Ik dacht even dat het nooit goed zou komen. Maar Hutch is inmiddels bijna een jaar oud en we zijn zo blij dat we eraan begonnen zijn. Hutch is zo dankbaar en is elke dag blij om ons te zien. We hebben heel veel te danken aan onze enthousiaste puppycoach Tatjana. Zij leerde ons geduldig en stapsgewijs om goed voor een pup te zorgen en hem te trainen. Iedere keer als hij dingen leert, is heel het gezin blij. Wat we vooral hebben geleerd is dat we veel meer moeten plannen dan voorheen. Vroeger opstaan, trainingen, niet te lang van huis wegblijven,… We moeten nu natuurlijk veel meer rekening houden. In het begin van de week maken we een planning die we zo goed mogelijk proberen op te volgen.”
Als geleidehond mag Hutch ook overal mee naartoe.
Louise: “Dat klopt. We nemen hem mee naar de supermarkt, mijn ouders nemen hem mee naar school als ze me komen oppikken, als we ergens gaan eten komt Hutch mee. Zelfs als ik match heb van de basket, ligt Hutch mooi te wachten aan de tribune. Het heeft echt een effect om hem overal mee te nemen. Hutch is heel veel situaties gewoon. Tijdens de paasvakantie gingen we met het gezin naar Frankrijk en toen bleef Hutch wel thuis. Het was even wennen zo zonder hem, maar we zien het als een goede oefening voor als hij later zijn verdere opleiding zal volgen bij BCG.”
