Een groeiend aantal mensen kan dankzij een geleidehond optimaler deelnemen aan de samenleving. Hoewel het ultieme doel van zo’n geleidehond is om iemand met een visuele handicap te begeleiden, kan hij ook worden ingezet voor andere taken. “Niet alle honden in opleiding voldoen uiteindelijk aan de strenge criteria om een blindengeleidehond te worden”, vertelt Edith Buntinx die sinds juni 2022 samen met haar man Vic labrador Cash opleidt tot geleidehond.
Hoe verloopt bij een geleidehond het proces van puppy naar onmisbare steunpilaar?
Edith: Na 8 tot 9 weken ruilt een hond die in aanmerking komt zijn nest voor een gastgezin. Cash is nu zo’n half jaar bij ons en blijft tot hij 15 maanden is. Daarna verhuist hij naar een ander gastgezin in Tongeren, waar hij overdag naar school gaat in het opleidingscentrum van het Belgisch Centrum voor Geleidehonden (BCG). Hij is dan enkel ’s avonds en in het weekend thuis. Als hij twee jaar oud is, is hij normaal gezien klaar om zijn levensdoel te vervullen: iemand met een beperking ondersteunen.
Hoe ben je op het idee gekomen om een geleidehond op te voeden?
Edith: Wij hebben altijd honden in huis gehad. Maar sinds we in een appartement wonen, stelden we ons de vraag of dat nog zou lukken. Mijn man en ik hebben een druk sociaal leven. Nadat onze zoon als cameraman enkele jaren geleden een promofilmpje maakte voor het BCG zei hij ons: “Dat is echt iets voor jullie!” Zijn raad bleef hangen en liet ons niet meer los. Dus namen we na een tijd contact op met de organisatie. Een begeleidster maakte een screening en noemde onze situatie perfect. We hebben veel groen in de buurt, wonen in het centrum waar veel mensen komen en kunnen veel tijd met Cash doorbrengen.
Een geleidehond opvoeden is niet eenvoudig. Hoe slaag je erin dat goed te doen?
Edith: We krijgen veel steun van het BCG. Wekelijks komt onze begeleidster op bezoek en stuurt ze ons tijdens een training op de markt, in het winkelcentrum of aan een station bij waar nodig. Ook kregen we een gedetailleerde handleiding van meer dan 300 bladzijden met instructies voor een succesvolle opleiding. Het belangrijkste is consequent te zijn tegen Cash. Hij moet bijvoorbeeld leren heel veel prikkels oninteressant te vinden. Als er kinderen of andere honden in de buurt zijn, moet hij zijn blik op ons richten. Dat betekent dat je als begeleider van de hond sneller moet zijn dan hij. En eventuele prikkels ontmijnt door zijn aandacht te vragen. Goed gedrag beloon je met een snoepje.
Jullie bouwden al een heel innige band met Cash op. Hoe lastig is het vooruitzicht hem binnenkort weer te moeten afstaan?
Edith: We hebben daar goed over nagedacht. Ik heb altijd in het onderwijs gestaan en weet wat afscheid nemen is. Op voorhand ben ik met een dame gaan praten die ook een geleidehond opvoedde. Je eigen hond heb je weliswaar langer. Maar afscheid nemen van Cash betekent dat we hem afstaan voor een prachtig doel. Hij gaat ook niet dood als hij weggaat. De dame vertelde me hoe ze contact blijft houden met de hond en hem geregeld nog op bezoek krijgt. Bijvoorbeeld als de blinde man voor wie haar hond zorgt op vakantie gaat.
Van welke momenten geniet Cash het meest?
Edith: Het BCG zorgt ervoor dat broers en zussen uit hetzelfde nest of andere honden in opleiding elkaar kunnen terugzien. Er zijn twee mogelijkheden: in trainingsmodus of vrij in de losloopweide. Als Cash traint, draagt hij verplicht een vestje. Dan is dicht in de buurt van andere mensen of honden komen verboden. Maar uiteraard mag hij ook geregeld los met zijn broers en zussen in de wei spelen. Dat vindt hij natuurlijk heerlijk!
Waarom maakt vrijwilligerswerk de samenleving zachter?
Edith: Via het BCG hebben mijn man en ik heel wat nieuwe mensen leren kennen. Automatisch bouw je een band op met wie vergelijkbare dingen doet als vrijwilliger. Aanvankelijk deel je een passie, gaandeweg raak je een beetje betrokken bij elkaars leven. Zo hebben we een whatsappgroepje opgericht met gastgezinnen die een geleidehond opvoeden, waarin we ervaringen en leuke foto’s delen.
Je vertelde onder andere over een handleiding van 330 bladzijden met daarin instructies voor een succesvolle opleiding. Het BCG (Belgisch Centrum voor Geleidehonden) begeleidt jullie als gastgezin heel goed.
Edith: Ze blijven nauw betrokken bij de opvoeding die we Cash geven. Zo krijg je als gastgezin een begeleider met wie je dikwijls afspreekt om met je hond in de publieke ruimte te komen. We zijn al naar de markt, de bib en enkele andere drukke plaatsen in het centrum geweest. Ook bezochten we het station van Leuven. Van de begeleider hoor je dan of je goede instructies geeft en hoe het beter kan. Daarnaast krijgen we veel materialen ter beschikking en zijn onze bezoeken aan de dierenarts gratis. Het BCG houdt ook contact met de dierenarts en volgt bijvoorbeeld de inentingen strikt op. Tot slot polsen ze met vragenlijsten bij ons naar het gedrag van Cash. Wanneer vertoont hij bijvoorbeeld angst of agressie? Een broertje van hem werd afgekeurd tijdens zijn opvoeding in een ander gastgezin omdat hij te snel gefrustreerd raakte.
Wat vonden jullie als gastgezin tot nu toe de grootste uitdaging?
Edith: De beginperiode was om begrijpelijke redenen de moeilijkste. Hij was toen nog een puppy en miste zijn mama heel erg. Drie tot vier weken moesten we elke drie uur ’s nachts opstaan en sliepen mijn man en ik afwisselend op de zetel. Cash mocht zich niet eenzaam voelen en was nog niet zindelijk. Nog altijd mogen we hem niet langer dan drie uur alleen laten. Ondertussen zijn we er samen in geslaagd om onze agenda’s op Cash af te stellen.
Overwegen jullie later nog een hond op te leiden?
Edith: We hebben geen tuin. Een grote hond hebben, zoals labrador Cash, is dan niet eenvoudig. Maar een geleidehond opleiden kan wel. Ik weet nu al dat mijn man op termijn niet kan weerstaan aan de verleiding om deze mooie uitdaging opnieuw aan te gaan. En eerlijk gezegd: ik ook niet! (lacht)
Bron: Horizon - Informatieblad van de stad Genk - editie januari - februari
Door: Frederic Vanbekbergen
Online: https://www.genk.be/product/65... // https://www.genk.be/edith-voed...
